قصه ی غم انگیز نه! غصّه ی دلگیریست؛
به خورشید غزل خوان نگاه می کنم و
می خوانم
ناز آفتابگردان را...
نمی پوشانم
دستان سرد تماشا و
با تمام توان دستان گرم نفس ها را می فشارم
می نشینم
به التماس دریای غروبی رنگ و
می بوسم
مروارید طلوعی رنگ را...
می بویم
باغچه ی نمناک و
در آغوش می گیرم
غنچه گل سرخ را...
می بینم
اشک باران را و
قد می کشم زیر سایه برگ نجیب
مرا ببخش
تقصیر من نیست
می خواهم ببینم،
امّا
امان از دست این
دنیای بی ذوق!
ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
سلــــــــــــــام دوســــــــتان ممنــــــــون که ب وبلاگــــــ خودتون اومدیــــــــن لــــــحظــــــاتــــ خــــــوبیــــــ داشتـــــــه باشیــــــن پــــــــستــــــ هــــــای جــــــــدیــــد تــــــر هــــمــــــ میــــــزارمـــــ بــــــا تــــبادل لیـــنـــکـــ هــــمـــ مـــوافقـــم کســـی خـــواستـــ بهــــمــ بگــــــــه راســــتی نظـــریادتـــون نـــــره
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
آمار سایت