شبیه قطره باران که آهن را نمی فهمد

دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد 

نگاهی شیشه ای دارم به سنگ مردمک هایت

الفبای دلت، معنای نشکن را نمی فهمد 

هزاران بار دیگر هم بگویی دوستت دارم

کسی معنای این حرف مبرهن را نمی فهمد

من ابراهیم عشقم ، مردم اسماعیل دلهاشان

محبت مانده شمشیری که گردن را نمی فهمد 

چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر

نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی فهمد

دلم خون است ، تا حدّی که وقتی از تو می گویم

فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد 

برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم

کسی من را نمی فهمد، کسی من را نمی فهمد

منو جوری بغل کن که

تموم خستگیم در شه

بزار دستای تو از پشت،واسه این خسته سنگر شه

منو جوری بغل کن که،بهم ثابت بشه هستی

بزار باور کنم تنها ، به این دیوونه دل بستی

تو گوشم زمزمه کن با

یه لحن بوسه و خواهش

به این لحن تو محتاجم

واسه یک لحظه آرامش

باورش سخته باورش سخته

به آغوش تو برگشتم

یه حسی عمری با من بود که دنبال تو می گشتم

چقد بد دیدم از دنیا

چه چیزایی سرم اومد

اسیر بی کسی بودم

بهم بدجوری سیلی زد

شکستم توی تنهایی

توی دلواپسی مردم

من از دست همین دنیا ، چه زخمهای بدی خوردم

…

منو جوری بغل کن که فراموشم شه بیدارم

تو که هستی نمی ترسم ، چقد این حس و دوست دارم

حتی سکوت توی چشمهایت هم آرامم می کند
تو فقط باش …
ببین من روی تمام گلایه هایم را خط کشیده ام
تو باش و ببین من چقدر زود ، چقدر بی انتظار
برای نوزادان احساسم مادری می کنم !
ببین چگونه تو را صبر می کنم روز ها … ماه ها !
فقط باش …
و حتی سایه ای ، هاله ای ، شهابی از بودنت را نشانم بده ..
همین کافیست ! من گفته ام همیشه که عاشق ترم ! نه ؟
من حتی آن سگرمه های درهم رفته ات را دوست دارم !
بوی امنیت می دهند!
بمان نفس !
بی تو این لایه ی ناپیدای اطراف این زمین
چیزی برای نفس کشیدن برای من را ندارد !

ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ
ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ
ﺩﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ
ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺵ
ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ
ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ
ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻧﺎﻛﺠﺎ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ….
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ….
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪ ….
ﻓﺮﻕ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ …
ﺁﻏﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﻲ
ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﻭﻟﻲ
ﭘﺮﺍﺯ ﻃﻤﺄﻧﻴﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ …
ﻓﺮﻕ ﻫﺴﺖ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﻱ؟
ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺁﺭﻩ …
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ
ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ …
ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﻱ؟
ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ …
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ …
ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﻣﻴﺰﻧﺪ …
ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ …
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ؟
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﻳﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﻣﺮﺩﻭﻧﻪ ….!
ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ….
ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻱ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ …
ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﺠﺎﻱ ﺩﻟﺖ …
ﻛﺠﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ..؟

اون مردایـــــــی که با یـــه نــــه گفتنشون
میفهمـــــی که دیگــــه نبایــــــد اصـــــرار کنــی
اونــــی که قبل از مهمونــــــی بایــــد لباستـــــو
نشـــــون بــــــدی تا تاییـــــدش کنــــــه
اونـــی که وقتی بهتــــ اخـــــــم میکنه
باید شالتــــــــو بکشـــــی جلــــــــو
اونـــــی که وقتــــــی میخــــــــوای از پیشش بــــری
دست میکشه رو لبتـــــ و میگـــــــــه
کمـــــــرنگ کــــــن اون رژتـــــــو
اونــــــــــی که وقتــــــــی تــوی یه جمعید از بغلتــــ تکـــــــون نمیخــــوره
اونـــــی که تـــــوی سرمــــــــا یـــــــخ میـــــــزنــــــــه 
ولی وایمیسه ســـــــر کوچــــه تا تـــــو بــــری توی خونـــــــــه
اونـــی که اگه بخوای اشتباه کنـــی پیش خـــــودت میگــــــی
اگه بفهمـــــــــه میکشتم
اونی که خنــــــــده و شیطونیــــــــــاش فقط و فقط مــــــــــال خــــــــــودتــــــــه
و اخمش مــــــال بقیــــــــــــه
به این میگــــــــن 
مــــــــــــــــــــــــــرد

تویی که الان دلت واسه یه بی معرفت تنگه . . .

تویی که میخوای بهش زنگ بزنی ولی غرورت نمیذاره…

تویی که بغضتو قورت میدی که یه وقت گریه نکنی …

تویی که هر آهنگی گوش میدی یاد یه نفر میفتی…

تویی که تا میای یه کاری کنی میگی : بیخیال…

تویی که واس خودت آواز میخونی….

تویی که این روزا توی دنیای مجازی غرق شدی…

 تویی که حتی توی دنیای مجازی هم خودتو گم کردی…

تویی که نمیدونی چه ریختی خودتوخالی کن…

به سلامتی تو…

مــَטּ هَموטּ בخترهـ בیوونـﮧ ایمـ کـﮧ هیچوَقت عَوَض نمیشـﮧ...


هَمونی کـﮧ هَمــﮧ باهـاش خوشــــحالـَטּ ، امــا کسی بآهـآش نمیمونــﮧ...


هَمونی کـﮧ مُواظبــﮧ کسی نـآراحَت نَشـــﮧ ، امـآ هَمــﮧ ناراحَتش میکنـَטּ...


همونی کـﮧ تکیـﮧ گـآه خوبیــﮧ ، امآ واسَش تکیــﮧ گآهی نیستـ ...


هموטּ کــــــﮧ هَمیشــﮧ بهش בُروغ میگـَטּ ، امــآ اوטּ بآورش میشـــــﮧ....


آرهـ هموטּ..

یه روزی یه عاشق، عاشق رویا بود      

عاشقی که همه دنیاش همون رویا بود

همون یه عاشق دیوونه ی رویا بود      

فکر رو خیالش همش چشمای رویا بود

خدایا چی میشد اگه مال من میشد      

تک درخت جنگل خشک دلم میشد

اگه بود جنگل دلم سبز میشد                

رنگین کمون آسمونم رنگین تر میشد

خدا میدونه بدونه تو میمیرم                   

اگه تو نباشی غم هامو از دنیا پس میگیرم

تو خودت میدونی رویای من تو هستی   

عمری، جونی، تو رویاهام نشستی

زندگیم بی تو دیگه رویایی نیست            

تو باید بمونی چون دیگه تو شب هام ماهی نیست

عشق من، یار من، تویی همدم من         

رویا، تو بمون، تویی رویای من

غروبا میون هفته بر سر قبر یه عاشق
یه جوون میاد میزاره گلای سرخ شقایق
بی صدا میشکنه بغضش روی سنگ قبر دلدار
اشک میریزه از دو چـشمش مثل بارون وقت دیدار
زیر لب با گریه میگه : مهربونم بی وفایی
رفتی و نیستی بدونی چه جگر سوزه جدایی !
آخه من تو رو می خواستم ، اون نجیب خوب و پاک
اون صدای مهربون ، نه سکوت سرد خاک
تویی که نگاه پاکت مرهم زخم دلم بود
دیدنت حتی یه لحظه راه حل مشکلم بود
تو که ریشه کردی بـا من ، توی خاک بیقراری
تو که گفتی با جدایی هیچ میونه ای نداری
پس چرا تنهام گذاشتی توی این فصل سیاهی ؟
تو عزیزترینی اما ، یه رفیق نیمه راهی
داغ رفتنت عزیزم خط کشید رو بودن من
رفتی و دیگه چه فایده ؟ ناله و ضجه و شیون ؟
تو سفر کردی به خورشید ، رفتی اونور دقایق
منو جا گذاشتی اینجا ، با دلی خسته و عاشق
نمیخوام بی تو بمونم ، بی تو زندگی حرومه
تو که پیش من نباشـی ، همه چی برام تمومه
عاشق خـسته و تنها ، سر گذاشت رو خاک نمناک
گفت جگر گوشه ی عشقو ، دادمش دست تو ای خاک !
نزاری تنها بمونه ، همدم چشم سیاش باش
شونه کن موهاشو آروم ، شبا قصه گو براش باش
و غروب با اون غرورش نتونست دووم بیاره
پا کشید از آسمون و جاشو داد به یک ستاره
اون جوون داغ دیده ، با دلی شکسته از غم
بوسه زد رو خاک یار و دور شد آهسته و کم ک
ولی چند قدم که دور شد دوباره گریه رو سر داد
روشو بر گردوند و داد زد : به خدا نمیری از یاد !!!

قصه ی غم انگیز نه! غصّه ی دلگیریست؛

به خورشید غزل خوان نگاه می کنم و

می خوانم

ناز آفتابگردان را...

نمی پوشانم

دستان سرد تماشا و

با تمام توان دستان گرم نفس ها را می فشارم

می نشینم

 به التماس دریای غروبی رنگ و

می بوسم

مروارید طلوعی رنگ را...

می بویم

 باغچه ی نمناک و

در آغوش می گیرم

غنچه گل سرخ را...

می بینم

اشک باران را و

قد می کشم زیر سایه برگ نجیب

مرا ببخش

تقصیر من نیست

می خواهم ببینم،

امّا

امان از دست این

دنیای بی ذوق! ....